Czarnoksiężnik z aparatem fotograficznym

Kiedy w 1976 r. Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie ogłosiło konkurs „Zwyczaje rodzinne w kulturze ludowej – miłość i małżeństwo”, uwagę komisji konkursowej zwróciła praca nadesłana przez Kazimierza Głuca, kościelnego z Podegrodzia. Była ilustrowana fotografiami pokazującymi wiejskie wesele z początków XX w., autorstwa Wojciecha Migacza (1874-1944). Podegrodzki kościelny zauważył je podczas wizyty duszpasterskiej w domu siostrzenicy Wojciecha. Pozyskał wówczas sporą ilość szklanych negatywów, które nieświadoma wartości spadku krewna, zamierzała wyrzucić do Dunajca. Odkrycie pozwoliło ocalić niezwykłą kolekcję fotograficzną i zrodziło zainteresowanie osobą wiejskiego fotografa-amatora. Dzisiaj szklane klisze i fotografie Migacza znajdują się w zbiorach m.in. warszawskiego muzeum etnograficznego oraz Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu, będąc bezcennym źródłem ikonograficznym i dokumentem minionych czasów.

W „Życiorysie Wojciecha Migacza z Gostwicy, L.d. 7”, autor, pisząc o sobie w trzeciej osobie, wspomina, że „Jako miłośnik fotografii porobił zdjęcia fotograficzne własnym kosztem w latach przedwojennych z życia ludu wiejskiego […] Utrwalił na fotografiach stroje wiejskie […] Także porobił zdjęcia krajobrazowe pojedyncze i panoramowe”. Jeszcze na początku XX w. wynalazek L. Daguerra był na wsi nowinką, fotografia budziła nieufność, niechęć, często wręcz lęk. Kiedy Migacz rozpoczynał swoją fotograficzną działalność starsi mieszkańcy wsi uważali go za czarnoksiężnika, mówili, że zna specjalne modlitwy, dzięki którym może robić zdjęcia.  

Wojciech Migacz to jeden z niewielu przedstawicieli nurtu chłopskiego w polskiej fotografii pocz. XX w. Pochodził z kmiecej rodziny z Gostwicy, wsi niedaleko Nowego Sącza. Tajniki fotografii poznał podczas pobytu w Zakopanem, gdzie uczył się stolarstwa i tokarstwa w Cesarsko-Królewskiej Zawodowej Szkole Przemysłu Drzewnego. Po powrocie do Gostwicy to właśnie fotografia stała się jego pasją i głównym zajęciem. Skonstruowanym przez siebie aparatem na szklanych kliszach dokumentował życie rodzinnej wsi. Wykonywał zdjęcia portretowe, utrwalał uroczystości rodzinne, pokazywał tradycyjne stroje ludowe, dokumentował wydarzenia społeczne i polityczne.